Eylül

Bulutlara bakınca yerlere saçılacak yağmurun türünü sezer kimi insanlar.

Bulutların hepsi de buluttur ama biz hep o beyaz mavi bulutları görmek isteriz gökyüzünde.

Gökyüzü sonsuzluk demektir, sonsuzluklar da özgürlüğün simgesi, beyaz, mavi bulutlar herkese ayrı bir duygu verir bana da barış güvercinlerini hatırlatırlar her zaman.

Barış dünyanın en değerli sözüdür, ondan daha güzel, daha tatlı, daha değerli ne olabilir ki?

Şöyle bir yeşil çimenlere uzanıp doğanın sesini dinlerken, bakışlarımızı bulutlara verip sonsuzluğa dalıp kalsak öylece, göreceğiz ki, bulutlar da insanlar gibi hareket halindeler.

Sağa, sola, ileri, geri, koşuşturup duruyorlar, kimisi kol kola, kimisi karşı karşıya, durmaksızın değişiyorlar.

Biz çocuk iken, köyümüzün tozlu sokaklarına yağmurlar ininde, çıplak ayaklarla yağmurlar altında dolaşır, tozların çamura dönüşmüş halini görünce; yağ yağ yağmurum, tarlada çamurun, teknede hamurum, çok yağ yağmurum diye, bir ağızdan şarkı söylerdik.

Şemsiye nedir bilmezdik o zamanlar.

Yağmurlar çatlamış toprakların acil şif asıydı, insanların umudu, karın tokluğuydu, umutları yağmurlarla boy atacak tarlalarda, güneşin rengine kavuşacaklardı altın sarısı başaklar.

Yağmurlar bir değil, bin bir güzellik verecekti kara toprağa can suyu olanda, çamura minnet kalmamızı, yağmurum rahmet olduğunu ondan kaçmamayı öğretmişlerdi bize.

Bu yüzden olsa gerek şemsiyeleri sevemedim halâ, bazen şemsiye alsam bile muhakkak bir yerde unuturum yağmurlar altında gezmeye hala çocuklar kadar tutkunum.

Firdevs BÜYÜKATEŞ
DOBRUCA
KALEMİN DİLİ- kitabımdan