İnsan Kendisinin Başıboş Bırakılacağını Mı Sanır?

Raziye ÇAKIR

İnsan kendisinin başıboş bırakılacağını mı sanır?
Zihninde savrulmuş bir rüzgar mıdır düşündüğü her arar?
Kendini aldatıp da yüreğini kaybetmek mi ister,
Oysa ne olur, ne yitirir, ne bulur?

Yoluna düşen taşın sesini duyar mı, bir insan?
Yarına düşen her adım, gölgesiyle gelir,
Düşmeden yükselmek, gerçek midir?

Kendimizi aldatmayalım, hiç bir zaman unutmayalım,
Hayat, bir çark gibi döner, döner ve sonunda kendini bulur,
Hangi yüzle bakar insan, kendi yüzüne,
Bir anlık heves, yılların ruhunu nasıl sarar?

Ve düşlerimiz, adımlarımızın peşinden koşarken,
Kimse başıboş değildir, tek bir saniye bile…

Sözde özgürlük diye hep sürüklenirken,
Gerçekten bağlayan nedir, kimdir?
Özgürlük, bir hayaldir, bir zincirdir kalpte,
Ne kadar kaçsan da, ne kadar saklansan da,

Bir gün gelir, yüreğini sarar,
Kendini bulduğunda, kimseye anlatamazsın.

İnsan kendisini başıboş bırakılacağını mı sanır?
Her düşüncesi, her duygusu bir iz bırakır.
Fırtınalar, sel olur; ama sonunda dağlar yerinde kalır,
Yapraklar döner, fakat kökler hep toprağa bağlı kalır.

Kendini aldatmayalım, insanlık bir sorumluluktur,
Ve başıboşluk, sadece bir hayaldir, bir masaldır.

Yolun sonu görünmese de, her adım bir iz bırakır,
Kimse yalnız değildir, tüm yaşam birbirine bağlıdır.
Ve bir gün, düşüncelerinin gölgesinde,
Kendini bulursun, hiç de başıboş olmadığını görürsün…